Χέμινγκουέι, Έρνεστ Μίλερ

(Hemingway, Oκ Παρκ, Ιλινόις, 1899 – Σαν Βάλι, Άινταχο 1961). Αμερικανός συγγραφέας. Γιος γιατρού με πνευματικά ενδιαφέροντα και με αγάπη προς τη φύση, πέρασε τα παιδικά και τα νεανικά του χρόνια στα περίχωρα του Σικάγου, με αλησμόνητες καλοκαιρινές διακοπές στα δάση του Μίσιγκαν, όπου κατοικούσαν ακόμα παλιές φυλές Ερυθροδέρμων. Από τη δημοσιογραφική μαθητεία του στην εφημερίδα Kansas City Star (1917-18) απέκτησε το ξερό και αντικειμενικό του ύφος, που αποτελεί ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της πρόζας του. Τα πρώτα άρθρα του X. έχουν φανερή την επίδραση του Ρινγκ Λάρντνερ και του Σέργουντ Άντερσον, αλλά στο μυθιστόρημά του Ανοιξιάτικοι χείμαρροι (1926) εκφράζει με νεανική τόλμη την απομάκρυνσή του από τους συγγραφείς αυτούς. Ο X. είχε εκδώσει προηγουμένως ένα τόμο διηγημάτων με τον τίτλο Στην εποχή μας (1924), όπου πρόβαλαν ήδη μερικά από τα κύρια θέματα του μελλοντικού έργου του, και αναπολούνται κυρίως οι ευτυχισμένοι καιροί του Μίσιγκαν. Εθελοντής στον A’ Παγκόσμιο πόλεμο, είχε τραυματιστεί και παρασημοφορηθεί στο ιταλικό μέτωπο, επανέλαβε τη δημοσιογραφική εργασία του στο Toronto Star Weekly, το 1921, και έκανε το πρώτο του ταξίδι στο Παρίσι. Εκεί συνάντησε τη συγγραφέα Γκέρτρουντ Στάιν και ήρθε σε επαφή με τον λογοτεχνικό κόσμο, που κυριαρχούσε στη γαλλική πρωτεύουσα μετά το 1920. Το περιβάλλον αυτό περιγράφεται σατιρικά στο βιβλίο του Και ο ήλιος ανατέλλει (1926), που τον έκανε πασίγνωστο και έκανε όλους τους κριτικούς να τον προσέξουν. Το ίδιο θέμα το ξαναβρίσκουμε στο Κινητό πανηγύρι, που εκδόθηκε μετά τον θάνατό του, τον (1964). Στον Αποχαιρετισμό στα όπλα (1929) αφηγείται, αντίθετα, την εμπειρία του από τον πόλεμο με εντελώς προσωπικό τόνο. Είναι το έργο που επέβαλε το ώριμο πλέον ταλέντο του συγγραφέα. Έπειτα άρχισε η περίοδος των μεγάλων ταξιδιών στην Ισπανία και στην Αφρική που του προσέφεραν ένα εντελώς νέο και απέραντο πλούτο θεμάτων για τα διηγήματα και τα μυθιστορήματά του. Ο θάνατος το απόγευμα (1932) είναι μια πραγματική μελέτη ταυρομαχίας· Οι πράσινοι λόφοι της Αφρικής (1935) είναι το ημερολόγιο ενός σαφάρι και μπορεί να θεωρηθεί ως εισαγωγή στο θέμα του θάρρους που επέδειξε αργότερα στα δύο περίφημα διηγήματά του Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο και Σύντομη η ευτυχισμένη ζωή του Φράνσις Μάκομπερ, που περιλήφθηκαν στη συλλογή Πέμπτη φάλαγγα και τα πρώτα 49 διηγήματα (1938). Αφού παρακολούθησε τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο ως απεσταλμένος της North American Newspaper Alliance, ο X. εξέδωσε το μυθιστόρημα Για ποιόν χτυπά η καμπάνα (1940) όπου, με φόντο τον εμφύλιο πόλεμο, το θέμα του είναι ο έρωτας και ο θάνατος. Τη δημοσιογραφική εργασία του κατά τον B’ Παγκόσμιο πόλεμο στα ευρωπαϊκά μέτωπα την ακολούθησε το Πέρα από το ποτάμι και μέσα στα δέντρα (1950), του οποίου η υπόθεση διαδραματίζεται στη Βενετία και που φαινόταν ότι με αυτό η λογοτεχνική σταδιοδρομία του X. βρισκόταν στη δύση της, όταν παρουσιάστηκε Ο γέρος και η θάλασσα (1952), για το οποίο του δόθηκε το βραβείο Πούλιτζερ το 1953. Ο X. εγκαταστάθηκε στην Κούβα και κατά καιρούς έκανε ταξίδια στην Ευρώπη. Η κλονισμένη υγεία του τον ανάγκασε να αποσυρθεί στο σπίτι του του Σαν Βάλι, στο Άινταχο, όπου βρέθηκε νεκρός το πρωί στις 2 Ιουλίου 1961, χτυπημένος με καραμπίνα στο κεφάλι· το πιθανότερο είναι πως αυτοκτόνησε. Το έργο του, άνισο και αντιφατικό, είχε μεγαλύτερη επίδραση στην Ευρώπη παρά στις ΗΠΑ. Διαπνέεται από μια εξαιρετικά ατομιστική αντίληψη της ζωής (το σπορ της ύπαρξης) ως συνείδησης της εφήμερης ύπαρξης του ανθρώπου και ταυτόχρονα ως αγώνα για την καλύτερη κατανόηση του εαυτού του, στην καθημερινή αντιμετώπιση του δράματος του θανάτου. Από τα έργα του X. γυρίστηκαν πολλές ταινίες· η κωμωδία του Πέμπτη φάλαγγα παίχτηκε στη Νέα Υόρκη το 1940 με ελάχιστη επιτυχία. Για τη συγγραφική δράση του τιμήθηκε, το 1954, με το βραβείο Νομπέλ. Ο Αμερικανός συγγραφέας Ε. Μ. Χέμινγκουέι.